- 7 - ROTTERDAM INSIGHT MAGAZINE 2022 Wie had anno 2022 verwacht dat wij in Europa met een oorlog en dermate veel wapengekletter te maken zouden krijgen? Hebben wij in het ‘Westen’ met z’n allen zitten slapen? Waar gaat dit naar toe? Allemaal vragen die opkomen wanneer wij meekrijgen wat er op dit moment in Oekraïne, maar vooral ook in Het Kremlin gaande is. Het is beangstigend en bijna onwerkelijk als je er op afstand naar kijkt. Het is meer dan verschrikkelijk voor de Oekraïense burgers die dit geweld aan den lijve ondervinden. Verschillende sancties zijn opgelegd om de Russische leider op andere gedachten te brengen, maar de grote vraag is of deze maatregelen effect gaan sorteren. Onze afhankelijkheid van Rusland in de energievoorziening is ongemeen groot. Dat maakt ons kwetsbaar en vraagt om alternatieve bronnen van olie en gas, te meer omdat wij anders mede financier blijven van het militaire materieel dat door de Russische krijgsmacht ingezet kan worden en juist dat kan niet de bedoeling zijn. Wat is er nog belangrijk tegen de achtergrond van deze oorlog, waarbij ik mij afvraag of er wel een conflict is. Het is eerder idealisme wat ten grondslag ligt aan een militaire actie, waarvan ik mij afvraag of de Russische bevolking hier naar eer en geweten wel achter staat. Het antwoord kunnen wij waarschijnlijk allemaal wel geven, maar ik denk dat maar weinig mensen dit probleem eenvoudig opgelost zien worden. Over problemen gesproken, maar dan wel in alle relativiteit ten opzichte van een oorlog, zien wij dat normen en waarden onmiskenbaar lijken te vervagen. Intimidatie in welke vorm dan ook lijkt niet meer weg te denken uit onze samenleving. Het gebruik van ‘social media’ speelt daarin ook een belangrijke rol, want het is zo makkelijk om berichten te versturen of ‘posts’ te plaatsen. Iedereen heeft overal een mening over en dat mag, maar wij moeten met elkaar wel bepalen waar de grens ligt. Dat klinkt, zonder diep op de inhoud in te gaan zo eenvoudig, maar is in de praktijk helaas veel weerbarstiger. Ik zeg wel eens ‘als het makkelijk was, hadden we het al gedaan én kon iedereen het’ en dat is dus niet zo. Respect en verdraagzaamheid zijn wel twee woorden waar ik aan zou willen refereren, want daar ligt wat mij betreft een deel van de sleutel om te bepalen wat wel en niet kan, ook als het gaat om de mantel der humor, waarbij veel kan, maar zonder hypocriet te worden, niet alles. En nu zou ik haast vergeten dat het hier moet gaan over het zicht op de Rotterdamse haven, maar maakt u zich vooral geen illusies. Daar hebben wij met elkaar namelijk ook onze problemen. Werkelijk het hele logistieke systeem zit wereldwijd muurvast en dat leidt tot een ongekende belasting van de opslagcapaciteit op de container terminals. Teveel containers in opslag op een terminal heeft een negatieve invloed op de productiviteit en de overslagcapaciteit. Dat vraagt om impopulaire maatregelen om de terminal operationeel te houden en een vicieuze cirkel te voorkomen. Beschikbaarheid van mensen als gevolg van de pandemie is hier nog steeds een van de belangrijkste verstorende factoren, want ook al lijken wij in Europa het ergste achter de rug te hebben, is het tegendeel op dit moment in China aan de orde. Daar waar China het coronavirus in eerste instantie vlot onder controle had, is door de lockdowns in grote steden, waaronder Shanghai, vanwege de Omikron variant of mutaties daarvan de haven van Shanghai beperkt operationeel. En aangezien de omvang van de haven van Shanghai vergeleken moet worden met de hele Le Havre – Hamburg range leidt dit tot enorme disrupties in de internationale (container) scheepvaart. Alle factoren bij elkaar leiden er toe dat de inflatie om zich heen grijpt en de energieprijzen de pan uitrijzen. Wij gaan allemaal merken dat we geopolitiek, economisch en logistiek met een instabiel systeem te maken hebben, waar wij niet zomaar vanaf zijn, maar laten wij vooral hopen dat wij ons gezonde verstand blijven gebruiken en daar waar mogelijk proberen te de-escaleren. In eerste instantie bij uitstek uiteraard met betrekking tot de situatie in Oekraïne, maar ook in de politiek, in de media en in het bedrijfsleven, waarbij ik mij heus terdege realiseer; ‘It takes two to tango’. VOORWOORD LEO RUIJS
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=