- 47 - ROTTERDAM INSIGHT MAGAZINE 2022 DE VRIENDEN VAN SANDER Je wilde heel graag afspreken in eethuis Kiem Foei aan de Kruiskade. Wat is dit voor jou voor een plek? “Hier heb ik mijn vrouw Sheila voor het eerst mee uit eten genomen. Het was in een turbulente periode in mijn leven. Niet lang daarvoor had ik mijn zus Peggy verloren. Dat was een van de zwartste dagen uit mijn leven. Het was 5 december 1985. Ik studeerde aan de Erasmus Universiteit. De familie werd bij elkaar geroepen. Daar aangekomen gaf mijn oom die arts was, mij een pilletje. Achteraf bleek het valium te zijn. Hij wilde me rustig houden. Toen vertelden ze me het vreselijke nieuws dat Peggy met pijn op haar borst naar het ziekenhuis was gebracht. Daar was ze aan een hartinfarct overleden. Ze was pas 23 jaar...” Wat een enorm heftig verhaal. Wat voor impact had het overlijden van je zus op jouw leven? “Mijn wereld stortte in. Peggy en ik hebben altijd een fantastische band gehad. Van kleins af aan. Haar overlijden kwam aan als een mokerslag. Het verdriet was niet te beschrijven. Ik kon dan ook niet met Peggy’s dood omgaan. Om mijn verdriet te verdoven ben ik aan de drugs gegaan. Dat hielp me de eerste paar maanden de dag door. Maar al snel raakte ik verslaafd aan coke en aan pillen. Een jaar lang zwierf ik rond door Rotterdam. Totdat ik mijn vrouw leerde kennen. Sheila zag mijn worsteling. Maar ze zag ook dat de drugs mij kapotmaakten. Op een gegeven moment zei ze letterlijk: ‘Het is óf ik óf die troep! Het is genoeg geweest. Je hebt nu lang genoeg gerouwd’. Het is mijn redding geweest. Ik kwam eindelijk tot het inzicht dat ik mezelf te gronde richtte. Opeens besefte ik: mijn moeder heeft al een kind verloren. Als ik zo doorga, verliest ze ook nog haar tweede kind op een vreselijke manier. Dat kon ik haar toch niet aandoen. Vanaf dat moment ben ik het allemaal anders gaan doen. Ik ging niet verder verzuipen in mijn verdriet, maar besloot Peggy’s dood een positieve twist te geven.” Een positieve twist? Wat bedoel je daarmee? “Het klinkt misschien raar, maar ik voel dat Peggy nog steeds bij me is. Ze is er fysiek niet meer, maar haar geest waakt over me. Noem het een beschermengel. Ik heb het ook met mijn vader die in 1993 is overleden. Ook hij waakt over me. Dus als iemand ruzie met me zoekt, dan moeten ze het opnemen tegen drie. Dan krijgt ‘ie het héél zwaar, haha. Ik praat ook nog met Peggy. Als ik ergens mee zit, dan vraag ik haar raad.” Dit eethuis is een belangrijke plek voor jou, omdat je je vrouw Sheila voor het eerst hier naartoe uit nam. Hoe belangrijk is zij voor jou? “Ze is mijn alles. We zijn meer dan soulmates. Ze is mijn veilige haven. Toen ik Sheila leerde kennen, had ik geen cent te makken. We zijn uiteindelijk op een woensdagochtend gratis getrouwd in het deelgemeentekantoor Prins Alexander. Trouwen in het stadhuis kostte namelijk driehonderd gulden. Dat hadden we niet. We hadden alleen geld voor onze trouwringen. Die hebben we voor 190 gulden bij een duistere Chinese juwelier gekocht. Kijk, ik heb hem nog steeds om. Een vriend had uit een faillissement twee pakken voor me gekocht. Ik had een blauw jasje en een zwarte broek aan. En Sheila had een trouwjurk geleend van haar nicht. Het gratis trouwen op woensdagochtend was trouwens hilarisch. De ambtenaar van de burgerlijke stand dacht dat onze bruiloft een schijnhuwelijk tussen twee
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=