Rotterdam Insight 2021 #6

- 7 - ROTTERDAM INSIGHT MAGAZINE 2021 Ik ben van mening dat als je de ander de maat neemt, je ook naar jezelf moet kijken en dat lijken wij steeds lastiger te vinden. Als daar binnen onze politieke partijen niet wat zelfreflectie bij komt kijken, leidt dit niet tot een opener bestuurscultuur waar wij als samenleving wat aan hebben. “Moeten we ons gedrag toch niet een beetje aanpassen” was het motto van mijn vorige column, maar is dat nu juist ook niet iets wat je van politici mag verwachten om dan vooral bezig te zijn ons land te besturen? Het vormen van een meerderheidscoalitie is in het huidige politieke landschap al moeilijk genoeg en de BV Nederland heeft een aantal duurzaamheid dossiers die om adequate behandeling vragen, niet in de laatste plaats in het belang van onze economie, maar ook in relatie tot de zorg voor onze aardbol. Zowel de economie als het natuurlijke evenwicht op onze aarde is duidelijk onderhevig aan disruptie, die wij zouden moeten willen vermijden. We hebben een meer dan uitdagende energietransitie onderhanden en de stikstofproblematiek geeft enorme hoofdbrekens. Nieuwe investeringen in infrastructuur, bedrijfsuitbreidingen of nieuwbouw projecten in de krappe huizenmarkt kunnen door de beperking in stikstofruimte nog maar erg moeilijk gerealiseerd worden. En vergelijkbaar met de toeslagenaffaire hebben wij ons eerst vastgebeten in de regeltjes en zoeken wij de oplossing vervolgens in allerlei bureaucratische afspraken, de ene nog ingewikkelder dan de ander. Een belangrijk doel lijkt uit het oog te worden verloren; een gezonde ontwikkeling van de economie binnen uiteraard de juiste randvoorwaarden. Want begrijp mij niet verkeerd. Ik vind duurzaamheid essentieel, maar wij moeten ons hier niet ten koste van alles vastpinnen op ons eigen gelijk zonder enige bewegingsruimte. Disrupties tonen onze kwetsbaarheid en daar zijn we denk ik wel van geschrokken het afgelopen jaar. Met steeds meer grimmigheid, verbaal geweld en schoffering gaan wij andersdenkenden te lijf of accepteren wij niets anders meer dan onze eigen mening. Een compleet gebrek aan maatschappelijke duurzaamheid in onze samenleving. De coronacrisis heeft dit heel duidelijk gemaakt, maar via sociale media was dit al langer gaande. Kennelijk versterken disrupties, zoals de coronacrisis, dergelijke ontwikkelingen. En dat is misschien te verklaren. In spannende tijden neemt de druk op een ieder toe en wordt men minder tolerant ten opzichte van afwijkend gedrag of andere meningen. Ook in de Rotterdamse haven en de achterland logistiek hebben wij te maken met disrupties in operationele processen. De huidige congestie en de blokkade in het Suezkanaal tonen aan dat onze ‘supply chain’ kwetsbaar is. Het sluiten van hele productielijnen, verstoorde leveringen, capaciteitsproblemen en wachttijden vragen nu continu onze aandacht. Ook hier geldt dat wij deze problematiek niet kunnen oplossen door alleen naar elkaar te blijven wijzen en niet open te staan voor zelfkritiek. Juist in een ‘supply chain’ zegt het woord keten al dat er meerdere schakels zijn. Alle schakels hebben een eigen interesse, maar er is ook nadrukkelijk een gezamenlijk belang die samenwerking moet beogen om ongewenste disrupties te kunnen beteugelen. Alleen duurzame samenwerking tussen de schakels zorgt voor een ononderbroken ketting die enige spanning moet kunnen verdragen. Er wordt hier de laatste jaren gelukkig veel aan gedaan met alle spelers in de sector. Dat werkt, maar het moet nog veel beter en daar hebben wij de overheid heel hard bij nodig. Tegen deze achtergrond is stabiliteit, betrouwbaarheid en slagvaardigheid van de politiek voor de Rotterdamse haven van groot belang om onze vooraanstaande positie in de Le Havre – Hamburg range te behouden en onze concurrentiepositie niet in het geding te brengen. Ik zou willen zeggen dat wij in deze context behoefte hebben aan duurzame politiek. Duurzaamheid; het woord is al een paar keer gevallen. Het staat voor bestendigheid, consistentie, degelijkheid, houdbaarheid enzovoorts in een breed perspectief, maar dan dient daar wel in gezamenlijkheid invulling en inhoud aan gegeven te worden om de contraproductieve disrupties, die onherroepelijk op ons pad komen, het hoofd te kunnen blijven bieden. Dat geldt voor de politiek, voor de Rotterdamse haven, maar zeker ook in het dagelijks leven van ons allemaal. Duurzaamheid en disruptie is echt iets om bij stil te staan, over na te denken en consequent mee bezig te zijn, maar daarin hebben we nog een lange weg te gaan! VOORWOORD LEO RUIJS