Rotterdam Insight 2019-3

Ooit zat ik in een meidenpunkband. Ik deed eindexamen op de middelbare school, leerde mezelf basgitaar spelen en begon een muzikaal avontuur met mijn allerbeste vriendinnen. Stoer vonden we onszelf. Niet per se aantrekkelijk of baanbrekend. We deden gewoon wat we leuk vonden en bepaalden zelf wat we speelden of hoe we eruit zagen. En met succes. De dikke plakboeken vol posters en recensies zijn nu nog het bewijs. Dat we vrouwen waren, werkte in ons voor- én nadeel. We werden sneller geboekt dan jongensbands, want zoveel meidenbands waren er niet in die tijd. En we kregen het muzikale voordeel van de twijfel, want ach… die meisjes. Maar als ze ons vergeleken met the Bangles óf ons in de feministenhoek stopten, dan werden wij lachgrage meiden ineens kleine katjes met scherpe nagels. Het heeft me gevormd, die tijd. Het zelf doen, durven onderscheiden, ontdekken wat wel en niet werkt als vrouw in een mannenwereld. Maar vooral ook: het vasthouden aan de eigen koers. Ik moet er weer vaak aan denken, nu ik sinds kort de havenverslaggever bij RTV Rijnmond ben. Ik kwam heus weleens in de Botlek of op de Maasvlakte. Maar als specialist in de haven, ben ik me meer dan ooit bewust van mijn vrouw-zijn. Het begint al bij de veiligheidskleding: een jas in maat s is mannenmaat small: nog steeds veel te groot. Kijk eens rond tijdens een presentatie of vergadering: vrijwel louter mannen. En ga eens naar het damestoilet: daar vind je aan het einde van de middag nog steeds de wc-reiniger in de pot, want niemand is je die dag voorgegaan. Ja, wij vrouwen zijn niet met veel in de haven. We vallen dus niet alleen op tussen al die mannen, maar moeten ons ook staande zien te houden in het testosterongeweld. En wat doen wij vrouwen? We spelen het spel mee en passen ons aan. We lachen om seksistische grappen, gedragen ons soms minder slim dan een man om niet al te bijdehand over te komen en we verstoppen onze vrouwelijke vormen in niet passende kleding. Wij havenmeiden zoeken elkaar ook graag op, in het echt en op sociale media. Het schept meteen een band nietwaar, als je afwijkt van de rest. Dan ergeren we ons aan een opmerking als ‘hoe combineert zij een fulltime baan met haar gezin?’. Een vraag die nooit aan een man wordt gesteld. En we steunen elkaar, om toch vooral jezelf te blijven. Met die band (Jamrax) heb ik trouwens tien jaar lang opgetreden. Het was de leukste tijd van mijn leven. Het plezier, de afwisseling, de onbezorgdheid: later werd het leven pas echt serieus. En we waren dan wel met vier meiden: het was altijd een man die aan onze knoppen mocht zitten. Frits, onze geluidsman was ons vijfde bandlid. Hij liet alles beter klinken. Maar zonder ons was hij nergens. Samen spelen en weten hoe je de juiste snaar raakt, leidt tot fantastische muziek. Als de haven een band zou zijn, speel ik graag mee met mijn microfoon als instrument. Laat ik aan jullie over wie de geluidstechnicus m/v moet zijn. “Koers houden in mannenwereld” Jelle Gunneweg Havenverslaggever. Maakt radio, tv en schrijft. @RTV_Rijnmond en freelance. Doener en optimist. Stadse in de polder. Tips? jelle.gunneweg@rijnmond.nl - 65 - ROTTERDAM INSIGHT MAGAZINE 2019 COLUMN JELLE GUNNEWEG